Als de berg niet naar Mohammed komt

"Onlangs deed de Nederlandstalige televisiezender voor in het buitenland, BVN TV, onderzoek naar wat de ex-pat het meeste miste. Het oerhollandse dropje en het Sinterklaasfeest moesten de hoofden buigen voor de kroket, een misschien wel typisch Nederlands gerecht."

Een aantal weken geleden stuurde mijn vriendinnetje Tessa, die op dit moment een half jaar in Stockholm studeert, mij dit krantenbericht. Nu zijn er natuurlijk een aantal (typisch) Nederlandse dingen die ik mis, zoals fatsoenlijke kaas, satésaus op friet, eierkoeken en speculaas. Maar inderdaad, ook een kroket op zijn tijd was iets dat ik ergens wel miste.

Veel van mijn medestudenten zijn wel eens in Nederland geweest, en het gros van deze toeristen is verbaasd over het feit dat je in Nederland een kroket/hamburger/frikandel uit te muur kan trekken. 'Vending machines, for snacks!'. Voor mij horen de automaten van FEBO bij het typische Nederlandse straatbeeld: op het station, in de binnenstad, overal kan je een kroket uit de muur halen; maar dat is slechts tot Nederland beperkt gebleven.

Om terug te keren op kroketten: ongeveer 10 jaar geleden had ik een judowedstrijd in Rotterdam. Na afloop (uiteraard met een mooie 1ste plek op zak) besloten mama en ik een broodje kroket te eten in de kantine van de judovereniging. De naam 'vleeskroket' suggereerde dag er vlees in de kroket zou moeten zitten, maar helaas: een beetje ragoux, een krokante laag, maar geen vlees. Toen ik dit verhaal aan Oma Breemhaar vertelde, stelde zij voor om zelf kroketten te maken. De eerst volgende keer dat Antonie en ik bij Oma gingen logeren hebben we helemaal zelf kroketten gemaakt, met zoveel vlees als we maar wilden.

Onder het motto: "Als de berg niet naar Mohammed komt, zal Mohammed naar de berg moeten gaan", besloot ik mijn eigen geluk te maken. Na vijf en een half uur van braden, opstijven, kneden, rollen en frituren was mijn goede daad eindelijk klaar: ongeveer 30 kroketten, waarvan 10 met vlees en 20 vegetarisch (champignon en Edammer kaas) een halve kilo Old Amsterdam en een halve kilo komijnenkaas kon de zogenaamde Dutch Night echt beginnen. Lekkere kaas, goede vrienden, en voor het eerst sinds tijden weer een goede kroket: heel eventjes waande ik me weer in Nederland.

Inmiddels ben ik druk aan het studeren, en met succes: het vak Strategic Management heb ik afgesloten met een 10 gemiddeld (na 8 casussen), en ook het vak Medieval Chronicles heb ik met een 10 afgesloten. Er staan nog een paar tentamens op het programma, maar daar maak ik me logischerwijs niet al te veel zorgen om. Zonder al te veel stress of studiedruk ga ik mijn laatste twee weken als Erasmusstudent in. Inmiddels hebben we al een officieel afscheidsfeest gehad, en zijn de eerste studenten al naar huis vertrokken. Gelukkig is de sfeer nog altijd goed: we eten vaak samen, maken nog allerlei uitstapjes in Pecs, gaan iets vaker dan normaal uit eten, en als klap op de vuurpijl ga ik over anderhalve week met een paar vriendinnen nog een weekendje naar Wenen en Bratislava.

Vanaf 20 december ben ik weer in Nederland te bewonderen, al ga ik in januari nog eventjes terug naar Hongarije. Na de 90ste verjaardag van mijn Oma ga ik weer terug naar Pecs voor mijn laatste tentamen, en daarop aansluitend ga ik met twee vriendinnetjes nog een aantal dagen op vakantie. De locatie is nog enigszins onbekend, maar of het nu Bulgarije of Slovenië wordt, het wordt in ieder geval een gepaste afsluiting op een geweldige periode die ik hier heb gehad. Voor nu zeg ik voorbij, vermoedelijk zal mijn volgende weblog vanuit Nederland worden geschreven, maar dan wel over mijn tripje naar Oostenrijk en Slowakije. Tot in Bratislava!