Een onverwachte wintersport

In 1993, toen ik nog net geen 3 jaar oud was, stond ik voor het eerst op ski's. Mijn ouders waren altijd al fanatieke wintersporters geweest, en in januari van dit jaar besloten ze dat Antonie en ik oud genoeg waren om mee op vakantie te gaan. Voorzichtig gingen we de berg af: mijn moeder hield haar skistokken horizontaal voor haar benen, zodat ik deze ik als een soort beugel kon gebruiken. Dit gold ook voor mijn vader en mijn broer, respectievelijk. Zo lang als ik me kan herinneren heb ik skiën heerlijk gevonden, en later is snowboarden daar ook bijgekomen.

Mijn laatste twee weken in Pecs zouden in het teken staan van avontuur, maar een dag na aankomst leken de plannen in het water te vallen: er was niet genoeg animo om naar Montenegro te gaan, of eerlijk gezegd was het te duur om met 3 personen met de auto naar Montenegro te rijden. Het leek er even op dat ik in januari Hongarije niet meer uit zou komen, op mijn terugreis na natuurlijk. Gelukkig waren mijn vriendinnen Cathi en Marion even flexibel en gebrand op een laatste uitstapje als ik, en hebben we uiteindelijk onze zinnen gezet op Sarajevo. Voor Cathi en ik was dit onze tweede keer, voor Marion zou het een primeur worden.

De tweede keer Sarajevo was geheel anders dan de eerste keer. Om te beginnen gingen we met de trein, die een kleine 8 uur nodig heeft om van Hongarije naar het hart van Bosnië en Herzegovina te rijden. Daarnaast hadden we ervoor gekozen om naar een ander hostel te gaan: iets duurder, maar wel met warm water en ramen die dicht konden.

In Sarajevo aangekomen, op donderdagavond, had de stad niets meer weg van de gedaante in welke we haar hadden achtergelaten: op de daken van de kerken en moskeeën lag een dik pak sneeuw, en het kwik kwam niet hoger dan -7 graden. De eerste dag, vrijdag, kozen we ervoor om een Free Walking Tour te doen. Het concept is simpel: een student geeft een gratis rondleiding door de stad, van ongeveer 2 uur, en als de rondleiding bevalt kan je hem of haar een fooi geven. In Belgrado was ik erg te spreken over deze rondleiding, de tour in Sarajevo was indien mogelijk zelfs nog beter. Een student politieke wetenschappen, vader Serviër , moeder Bosniër, leidde ons 2,5 uur door de koude straten van de hoofdstad en zorgde ervoor dat mijn tweede bezoek het dubbel en dwars waard werd.

Onze timing was wederom perfect. Zoals misschien bekent is bij mijn trouwe lezers loopt het orthodoxe jaar een paar dagen achter op de telling die wij Nederlanders aanhouden. Ik zal jullie allen de geschiedenis hierachter niet vertellen, maar het mooie van dit feit is dat wij op 13 januari een tweede jaarwisseling hebben meegemaakt. Om 12 uur 's nachts luidden de Orthodoxen van Sarajevo bescheiden het nieuwe jaar in, met hier en daar wat vuurwerk, en een concert op de feestdagen jaarmarkt. Het was niet zo uitbundig als de jaarwisseling in Nederlanders, maar het was zeker bijzonder om het een keer mee te maken.

Na een koude dag, waarbij ik soms mijn ogen tot spleetjes moest knijpen om door de sneeuwvlokken heen te kunnen kijken, smeedden mijn vriendinnen en ik het meest spontane plan dat ik heb overwogen. In 1984 organiseerde Sarajevo, als deel van Joegoslavië, de Olympische Winterspelen. De pistes die in die tijd werden gebruikt voor de Olympiade liggen op een kleine 40 minuten rijden van Sarajevo, en onze hostelbaas vertelde dat skiën daar een hele ervaring was. "Zullen we het gewoon doen?" was de vraag. "Waarom ook niet!" was het antwoord, en zodoende zaten we zaterdagmiddag in de bus naar Jahorina, het Olympische skioord.

Zonder enige warme kleding, behalve de kleding die me in de stad nauwelijks warm had kunnen houden, besloten we de berg te trotseren. Toen ik nog met mijn ouders op wintersport ging, vroeg ik mij altijd af welke idioot er in godsnaam in een spijkerbroek zou gaan skiën; na jaren weet ik eindelijk het antwoord: spontane mensen, maar ook gekke mensen. Tegen het advies van de skiverhuur in hesen wij ons in skischoenen, kochten we een dagpas en beklommen we de berg in een stoeltjeslift. Eenmaal boven aangekomen voelde ik de kou voor een luttele seconde niet meer, terug op de berg was ik helemaal in mijn element. Het skiën was ondanks een verschrikkelijk lage temperatuur echt heerlijk, Jahorina is echt een aanrader voor skiërs van elk niveau. Drie uur lang was de snijdende kou meer dan de moeite waard, en voldaan, maar wel bevroren begaven wij ons weer naar Sarajevo.

De volgende morgen was er nog genoeg spanning en sensatie: tussen Pecs en Sarajevo rijdt maar 1 trein per dag, en als onze taxi twee minuten langzamer was geweest, hadden we de trein (en zodoende ik ook mijn vlucht van maandag) gemist. Het geluk stond aan mijn kant: een klein sprintje bracht ons op tijd naar de trein. De spanning bleef nog even aan, toen bleek dat de verwarming in de trein niet werkte, en het in de trein dus ook een paar graden onder nul was. Maar uiteindelijk is alles goedgekomen: na 8 uur waren we weer in Pecs, waar ik snel mijn spullen pakte om weer op de volgende trein te springen. Nu tel ik de uren af tot ik weer naar huis mag vliegen.

Mijn periode als uitwisselingsstudent zit er nu echt op, en terugkijkend naar het afgelopen half jaar, krijg ik een warm gevoel in mijn buik. Ik heb geweldige avonturen beleefd, leuke mensen leren kennen uit alle 4 windstreken, ik heb Europa op mijn eigen houtje leren kennen, en gemerkt dat als ik echt iets wil, ik dingen ook echt kan bereiken (soms met enige tegenzin natuurlijk). Ik ben veel veranderd, maak me minder zorgen om dingen, en heb geleerd om snel grote plannen te maken; mijn ski-avontuur in Bosnië is hier en getuige van. Dat ik na alle belevenissen ook nog altijd hetzelfde ben gebleven, met mijn eigen maniertjes, blijkt wel uit het volgende: ik ben nog altijd een enorme kluns. In september heb ik her voor elkaar gekregen de lens mijn camera te slopen; gelukkig zat er nog garantie op deze camera en had ik in december een nieuwe. Het ironische is dat ik het voor elkaar heb gekregen om deze binnen vier weken al weer kapot te maken: tijdens het skiën botste mijn camera tegen mijn skistokken, en nu heeft de lens soms moeite om een beeld vast te leggen. Mijn eigen domme schuld, maar zo zie je maar weer: ik ben en blijf Cora, en stiekem kan ik er wel een beetje om lachen.

Ik wil ter afsluiting iedereen bedanken voor het volgen van mijn weblog, het sturen van kaartjes, mailtjes en berichtjes, en het skypen, bellen en smsen. Avonturen zijn altijd fijner als je weet dat je, in geval van mislukking, een warme thuisbasis hebt om op terug te vallen. Ik ben veel ervaringen rijker, en dat is mede dankzij alle steun vanuit thuis. Morgen rond een uur of 12 ben ik weer op Nederlandse bodem, en ben ik klaar voor een nieuw Nederlands avontuur. Over, en uit!