Over de helft

Net voordat ik op mijn vliegtuig naar Hongarije stapte, vroeg ik me af waar ik in godsnaam mee bezig was. Ik had het prima in Utrecht: leuke vrienden, leuke colleges en genoeg sportieve afleiding om me bezig te houden. Hoe had ik het in mijn hoofd gehaald dat ik naar Hongarije zou moeten gaan om daar avonturen te beleven, als die evengoed in Utrecht te vinden waren.

Twee-en-een-halve maand verder is het onderwerp "Naar huis gaan" enorme taboe in de dormitory. Iedere keer als iemand er maar over begint, vragen de anderen of hij/zij van onderwerp wil veranderen. Naar huis gaan, is een boze droom waar niemand aan wil denken. Nu ik over de helft ben van mijn Europese avontuur, vraag ik me ook af of ik eigenlijk wel naar huis wil. De eerlijkheid gebied mij te vertellen: eigenlijk niet.

Mijn dynamische leven bracht mij op de laatste dag van mijn vakantie naar Belgrado, de hoofdstad van Serië. Twee auto's vol, met zoals altijd een mix aan nationaliteiten: 3 Spanjaarden, 2 Fransen, 2 Duitsers, 1 Italiaan, 1 Litouwer en natuurlijk jullie eigen Nederlander. Inmiddels begint de vraag die iedereen aan ons stelt, namelijk: "Waar komen jullie vandaan?" bijzonder vermoeiend te worden. "Overal." Maar dat is natuurlijk een non-antwoord, waarna we het lijstje met nationaliteiten nog maar eens opdreunen.

Belgrado en Novi Sad, de twee grootste steden van Servië hebben een totaal andere indruk achter gelaten dan alle andere steden tot nu. Om het eerlijker te zeggen: ze zijn bijzonder saai vergeleken met mijn andere bestemmingen tot nu toe. Veel nieuwe gebouwen, veel verkeer, en weinig historische aanwezigheid. De reis zelf was als vanouds erg gezellig, al zijn we wel vanaf het begin opgesplitst: het Spaanse/Italiaanse tempo van toerisme was voor mijn groep te saai en langzaam. Terwijl zij van espresso naar espresso slenterden, marcheerden wij in een tempo waar het Nederlandse leger wat van zou kunnen leren, door de straten van Servië; om af en toe een aantal van de historische gebouwen mee te krijgen.

Het leukste van de afgelopen weken is toch wel dat Jan mij woensdag kwam opzoeken. Terwijl hij de sleur van het leven van de werkende man voor 5 dagen ontsnapte, nam ik nog even de tijd om toerist 'in eigen land' te spelen. Woensdag tot en met vrijdag heb ik hem kennis laten maken met mijn leven in Pecs; hij is meegeweest naar Strategic Management (en heeft mijn huiswerk gemaakt, haha!), heeft samen met mijn vrienden hier gegeten, we zijn met zijn allen uitgegaan en hebben tussendoor ook nog de culturele hoogstandjes van Pecs bekeken.

Vrijdag vertrokken we naar Boedapest, waar we, na wat obstakels in het hostel, samen toeristisch konden doen. Boedapest is een totaal andere stad dan Pecs: groter, dynamischer, en natuurlijk veel duurder dan mijn eigen stad. Eerst hebben we the House of Terror bezocht, waar ik ook al met de Erasmusexcursie was geweest. Daarna hebben we een hele middag ontspant in het Szechenyi badhuis, het mooiste en oudste badhuis van Boedapest. Wat leuk is te vermelden: het was erg koud in Boedapest, en de enige keer dat ik het buitenshuis niet koud heb gehad, was toen ik in het badhuis, in de buitenlucht, in mijn bikini aan het hangen was. Het water was ongeveer 38°C, waardoor het mogelijk was om in het koude Boedapest te zwemmen.

Zaterdagavond zijn we naar een jazzconcert gegaan in de buurt van ons hostel, en dat was een mooie afsluiting van ons tripje samen. Geschiedenis, ontspanning en cultuur, allemaal in 1 dag. Nadat ik Jan de volgende morgen om 8.15 in een taxi had geduwd, begon mijn terugreis naar Pecs. Volledig ontspannen, ontzettend moe, maar vooral erg tevreden over dit weekend reed ik door Hongarije. Ik realiseerde me dat ik Jan stiekem erg gemist had, maar dat ik evengoed hier voldoende vermaak heb om dit gemis niet op te merken. Dit geldt overigens voor iedereen die thuis op mij zit te wachten: ik mis jullie wel, maar gelukkig zijn hier genoeg mensen om dit gemis niet te voelen.

Echter: volgende week heb ik weer de kans om toerist in eigen land te zijn. Mijn ouders komen samen met Oma Breemhaar naar Pecs; natuurlijk om mij op te zoeken, maar ook om zelf te genieten van het land dat ik inmiddels mijn thuis kan noemen.

Zoals ik al gezegd heb, is mijn perceptie van gemis erg veranderd. Een paar weken voordat mijn Hongaarse avontuur begon dacht ik dat ik elke avond huilend achter de computer zou zitten, op zoek naar vrienden of familie die met mij wilden skypen. Nu ik nog maar 64 dagen op te teller heb staan, realiseer ik me eigenlijk dat het erg makkelijk is om je huis te verlaten en ergens anders opnieuw te beginnen. Als er zoveel mensen om je heen zijn die zich in precies dezelfde situatie bevinden, maak je snel vrienden en vergeet je soms aan huis te denken. Het is misschien een verschrikkelijke realisatie, maar ik denk dat het voor de achterblijvers moeilijker is dan voor de vertrekkers. Oost west, thuis best? Misschien is het een kwestie van gewenning, aanpassing en ervaring. Hoe het ook zij: vanaf nu mag niemand mij er meer aan herinneren dat ik nog maar 64 dagen te gaan heb. Wat haalde ik me in mijn hoofd toen ik dacht dat ik nog terug wilde gaan?