Herfst in Hongarije

Nu oktober is aangebroken, begin ik kennis te maken met een Hongaarse herfst (niet te verwarren met de Hongaarse lente, dat is slechts mijn bachelor scriptie). Maar, zoals met alles tot nu toe is gebleken, is een herfst in Centraal-Europa niet hetzelfde als een herfst in Nederland. Sinds het begin van de nieuwe maand gaat het gerucht dat er een verschrikkelijk najaar voor de deur staat, met hoosbuien, rukwinden en ronduit deprimerende temperaturen. Mijn eerste 9 dagen in een Hongaarse herfst, schetsen echter een enigszins ander beeld.

Te beginnen bij vorig weekend (1-2 oktober). Dit weekeinde stond in teken van een excursie naar Boedapest. Welnu, eerst een tip voor iedereen die dit leest: men spreke de hoofdstad uit als Boedapesjt. De Hongaarse s klinkt als sj. Nu dit achter de rug is, en niemand meer als een toerist klinkt, kan ik verder gaan met het verhaal: de excursie naar de Hongaarse hoofdstad. Op ongeveer 3 uur rijden richting het noord-oosten ligt Boedapest, de hoofdstad van Hongarije. De stad, die door de Donau wordt opgesplitst in twee delen (Boeda, en -jawel- Pest) wordt gekenmerkt door een enorme rijkdom aan culturen. Door de eeuwen heen heeft de stad deel uit gemaakt van verschillende grote Europese mogendheden, te weten het Frankische rijk, het Byzantijnse rijk, de Mongoolse territoria, de Magyaren (Hongaren), wederom de Turken, Oostenrijk-Hongarije, in de oorlog is het enige tijd bezet geweest door de Duitsers, en tot slot heeft de Sovjet-Unie Boedapest (en daarmee Hongarije) enkele decennia bezeten. Al deze rijken, al deze culturen, hebben hun sporen na gelaten.

Deze bloederige geschiedenis -laten we eerlijk zijn, er is veel gevochten in en rond Boedapest- is voor veel mensen nog een pijnlijke herinnering. Voor een toerist zoals ik, heeft het echter een positieve kant: er is bijzonder veel te zien in Boedapest. Met Japanse snelheid, zoals mijn broer dit zou zeggen, werden wij op zaterdag door de stad geleid: van de Stefanusbasiliek, langs de een-na-grootste synagoge van de wereld, via het parlementsgebouw, over de kettingbrug naar de burcht van Boeda. Terwijl mijn voeten mij bijna niet meer konden dragen, konden mijn ogen alle mooie aangezichten van de stad haast niet meer verwerken. Twee jaar geleden was ik met mijn vriendin Amanda in Boedapest, en hoewel we toen veel gezien hebben, leken alle kerken, staten en gebouwen geheel nieuw voor mij. Boedapest is adembenemend.

De volgende dag bezocht ik met een kleine delegatie van mijn reisgenootschap het Huis van de Terreur (House of Terror). Gevestigd in de meest luxueuze straat van Boedapest, waar alle rijkdommen van de stad tentoongesteld worden, bevindt zich een van de meest verschrikkelijke gebouwen in de Hongaarse geschiedenis. Dit museum is gevestigd in een van de hoofdkantoren van de Communistische partij van Hongarije, en draagt nog altijd deze monsterlijke geschiedenis met zich mee. De 5 verdiepingen van dit gebouwen zetten uiteen hoe het Hongaarse volk heeft geleden onder eerst de Duitse bezetting, en vervolgens de terreur van de Rode regime. Hoewel ik zeer enthousiast was toen ik het gebouw binnen liep - mijn bachelorscriptie besloeg de Hongaarse opstand van 1956- kwam ik met een leeg en naar gevoel weer naar buiten. Dit lag zeker niet aan de expositiekunsten van de curator, maar aan de verschrikkingen die hebben plaatsgevonden in dit land. Van martelingen, tot internering: met name het communistische regime heeft bijzonder veel duivelse praktijken bedreven.

Na het bezoeken van dit museum ben ik met mijn inmiddels vaste groepje mensen naar het Heldenplein en de Vajdahunyadburcht gelopen. Iedereen was toe aan een opvrolijkertje na dit verschrikkelijk mooie, maar ook beangstigende museum. Die avond verliet in Boedapest met een zeer goed gevoel; ik kijk uit naar mijn volgende ontmoeting.

De rest van de week stond in het teken van rust en regelmaat. Elke dag college's, elke dag studiemateriaal doorploegen, en dit weekend even geen excursies. Niet alleen laat mijn banksaldo mijn decadente leven niet altijd meer toe, ook was mijn reisgenootschap (bestaande uit de Duitse Cathi en de Franse Nikias) geveld door een griepje. Voor her eerst sinds 4 weken ben ik weer in mijn eigen Pecs, een stad waar in inmiddels van ben gaan houden. Het weer, dat nog zo zonnig en warm was in Boedapest, is inmiddels grillig en koud. Overdag regent het veel en hard, en 's nachts lijkt het haast alsof koning Winter al in Hongarije is aangekomen. Afgelopen nacht was het slechts 5°C; een prima gelegenheid om een winterjas te dragen. Het schijnt volgende week beter te worden, maar voor het geval dat zijn mijn sjaal en dikke trui alvast uit de kast gehaald.

Wederom sluit ik af met een voorspelling voor volgende week. Omdat vrijdag mijn college Britse geschiedenis uitvalt, ga ik donderdagavond met mijn reisgenoten richting Bosnië en Herzegovina. Dit land is niet alleen historisch gezien heel interessant (zeker voor Nederlanders) maar ook qua architectuur, natuur en cultuur erg aantrekkelijk. Wederom met Japanse snelheid, maar nu met een auto, ga ik met een paar vrienden eerst naar Sarajevo, en daarna naar Mostar. Maak je geen zorgen: we huren een auto met verzekering, ik zal niet door Kosovo rijden en zeggen dat ik uit Nederland kom, en ik zal me netjes aan de snelheidslimiet van 80 km/u houden. Tot volgende week!