Cora in Kroatie

De komkommertijd. Meneer van Dale vertelt ons dat dit een periode is waarin weinig gebeurt op politiek vlak. Veelal vindt de komkommertijd plaats in augustus, omdat politici op vakantie zijn. Mijn persoonlijke komkommertijd vindt plaats in wat ik mijn persoonlijke zomer kan noemen. Ondanks dat de colleges inmiddels -goddank- begonnen zijn, is er op het vlak van de politieke betrekkingen van Cora weinig te melden.

In het weekend van 17-18 oktober vertrok ik samen met een delegatie Erasmusstudenten, die allen de komkommertijd wilden ontlopen, naar het Balatonmeer. Eigenlijk is de term 'Balatonmeer' een pleonasme omdat de laatste lettergreep 'meer' in het Hongaars betekent, maar voor het verhaal houd ik het bij Balatonmeer.

Het Balatonmeer dus, het grootste meer van Midden-Europa, dat zich slechts op anderhalf uur rijden van Pecs bevind. Een paar van mijn mede Erasmusstudenten hebben een of twee ouders die van origine Hongaars zijn, waardoor zij goede banden met het land hebben. De jongen die het tripje naar Balaton organiseerde is een Duitser van Hongaarse komaf, wier familie een huisje aan het meer heeft. Zodoende was de overnachting makkelijk geregeld: 22 mensen, in een eengezinswoning. De komkommertijd zette zich echter enigszins voort aan het meer: het gehele weekend heeft bestaan uit zwemmen, zonnebaden en 's avonds spelletjes spelen. Als het dan toch komkommertijd is, kan je er maar beter iets leuks van maken.

Maar, zoals mijn broer gedurende zijn verblijf in Jordanie allerlei uitstapjes heeft gemaakt, voelde ik mijn reizigersbenen inmiddels kriebelen. Het fijne van student-zijn is dan zeker flexibiliteit. Afgelopen woensdag werd ik uitgenodigd om mee te gaan naar Kroatie; vrijdag zat ik in de auto. De delegatie Erasmusstudenten was enigszins verdeeld: 10 gingen er eerst naar Zadar, een kustplaats in het zuiden van het land; de andere 5 (waaronder ondergetekende) gingen eerst naar de hoofdstad, Zagreb.

Over Zagreb ben ik meer dan gemiddeld positief. Deze stad heeft eigenlijk alles dat wordt verwacht van een Europese hoofdstad: grote parken, barokke kerken, renaissancistische kantoren en brede wegen. Op elk pleintje, in elk park, en op elke hoek van elke straat zijn er bandjes te vinden die de straten voorzien van warme welkome muziek. Met mijn internationale gezelschap (Pools/Duits, Belgisch/Duits en twee Letten) heb ik een bijzonder aangename avond en nacht in Zagreb beleefd. Voor mijn gevoel was ik nog altijd op vakantie.

De volgende dag gingen wij naar Plitvice, het beroemde nationale park van Kroatie. Omdat de rit van Zagreb naar het dorpje van ons hostel nog enkele uren in beslag nam, hebben wij de eerste dag het ervan genomen: van dorpje tot dorpje reden wij; zonder haast, zonder enige verplichtingen, en met de zon schitterend aan de hemel. Deze avond voegde de andere 10 van het internationale gezelschap (6 Litouwers, 3 Duitsers en 1 Fransman) zich bij de club, waarmee we ons alleen nog maar konden bestempelen als 'Erasmus' of als 'Europeaan'.

De volgende morgen vertrokken we met 3 auto's naar het park. En hoewel ik geen fan ben van de gevleugelde uitspraak, ben ik er stellig in: "Je hebt Kroatie pas echt gezien, als je de meren van Plitvice hebt aangendaan." De schoonheid van deze meren is haast niet in foto's uit te drukken (en toch ga ik dat proberen, en hoop ik dat jullie allen jaloers zijn). Van de verschillende wandelroutes kozen we een route die 5 tot 6 uur zou duren, en ons langs allerlei mooie vergezichten, blauwe meren en beboste heuvels zou leiden. Na voltooiing van deze route hebben we met een deel van de delegatie nog snel de grote waterval van Plitvice, en tevens de grootste waterval van Kroatie bezocht.

Vol energie van de fijne wandeling en het mooie uitzicht gingen we weer naar huis. Maar, met 3 auto's 500 kilometer achter elkaar aanrijden blijkt nog altijd een opgave. Na een uur waren wij de anderen al kwijt, maar aangezien onze chauffeur Fiona een TomTom heeft was dit niet zo'n probleem. Uiteindelijk bleek het maar goed ook: waar wij om 10 uur weer in Pecs waren, waren de anderen verdwaald geraakt, en keerden pas rond half 1 terug. Een lange dag, met veel ervaringen, en erg mooie foto's. Ik kan iedereen, jong en oud, adviseren om naar Plitvice te gaan: het is een adembemende trekpleister.

Inmiddels ben ik weer terug in de komkommertijd, maar nu wel met een geweldig gevoel. De vakantie zit nog steeds in de bol, en ik kijk reikhalzend uit naar een van de volgende avonturen die ik beleven zal!