Aan het einde van mijn Latijn, en mijn termijn

Het is woensdag 28 november, en ik krijg op mijn Nederlandse telefoon ineens een berichtje van Vodafone binnen, "Welkom in Roemenie." Af en toe is Vodafone in de war betreffende mijn 'whereabouts', op willekeurige momenten, in willekeurige landen, krijg ik ineens een welkomstberichtje. Het berichtje lijkt inmiddels een beetje overbodig: aankomende dinsdag zal ik voor een lange tijd geen berichtjes meer ontvangen die mij verwelkomen in Roemenie en mij informeren over de tavieren van het gebruik van een mobiele telefoon in het buitenland. Mijn termijn in Roemenie zit er bijna op, en met enige tegenzin denk ik aan naar huis gaan.

Voordat ik een zielig verhaal ga schrijven over hoe fantastisch het wel niet is geweest in Roemenie, hoeveel ik heb geleerd van de Ambassade, en dat ik gerust 3 maanden langer zou zijn gebleven, zal ik mijn laatste paar weken in Klein Parijs en omstreken beschrijven. Te beginnen met wilde plannen: ik ben anderhalve week geleden voor het eerst in mijn leven gaan liften! Roemenie kent, wegens de slechte kwaliteit van het openbaar vervoer, een enorme liftcultuur. Langs elke doorgaande weg zie je ze staan: oude vrouwtjes met netten vol kolen, vaders met kinderen die opa en oma drie dorpen verder hebben bezocht, jongeren die van de grote stad naar hun kleine dorpjes reizen: iedereen in Roemenie lift, en ik voelde de noodzaak enigszins te integreren. Zodoende zijn Anna, een Nederlands meisje dat hier voor een ngo werkt, en ik, twee weekenden geleden, met de duim omhoog langs de weg gaan staan. Na een kwartier was het raak, en werden we door een vriendelijk echtpaar naar Snagov, een bekend klooster nabij Boekarest gebracht. Tijdens het liften bemerk je de vriendelijkheid van de Roemenen pas echt: ze gingen mee naar twee kloosters, en vroegen of ze zin hadden om die dag met hun te gaan wandelen. Helaas hadden we andere plannen, anders waren we zeker gegaan. Voor mij maakte het niets uit, maar het echtpaar gaf hun telefoonnummer aan Anna: het aanbod om te gaan wandelen staat nog altijd. Op de terugweg hadden we ook weer snel beet: in een oude Dacia 1310, die zo klein was dat ik half opgevouwen op de achterbank zat, reden we weer naar Boekarest.

Er is meer avontuur: afgelopen weekend ben ik met een groep vrienden afgereisd naar Sofia, de hoofdstad van Bulgarije. Het uitstapje had veel weg van mijn uitstapjes van vorig jaar: een internationaal gezelschap (3 Nederlanders, 2 Duitsers en 1 Amerikaan), met wilde plannen, weinig geld, en weinig slaap. De trein deed er ongeveer 10 uur over, en bracht ons in het holst van de nacht naar Bulgarije. Een nadeel: het was een nachttrein, maar had geen bedden. Zittend slapen is niet een van mijn talenten: de volgende dag was ik ontzettend moe. Gelukkig drukte dat de pret niet: met Japanse snelheid trokken wij door Sofia, een stad die in veel opzichten erg verschilt van Boekarest. Een klein centrum, met ontzettend veel mooie gebouwen, en verse geschiedenis: Sofia is een ideale weekendbestemming.

Zondagavond begaven wij ons, wederom in de nachttrein zonder bedden, terug naar Roemenie. Aangezien ik de dag erna (we zouden om 7 uur 's ochtends aankomen, en ik begin altijd om half 9) moest werken, besloot ik maar de makkelijke oplossing voor mijn gebrek aan slaap te zoeken: ik ben op mijn handdoek op de grond gaan liggen, en zodoende heb ik toch nog een uur of 3 kunnen slapen. Vermoeid begon ik mijn laatste week aan de ambassade. Mijn onderzoek is inmiddels afgerond, ik heb het forum van hollandtrade.ro gelanceerd, ik heb het economische departement ondersteund in het opschonen van de website, en ga zo maar door. En nu zit ik op de ambassade, mijn een-na-laatste stagedag (vrijdag is een nationale feestdag in Roemenie, dus dan ben ik vrij) en ben ik eindelijk helemaal klaar. Het is vreemd om klaar te zijn, en wrang om afscheid te nemen van mijn collega's. Ik heb een fantastische tijd gehad aan de ambassade: ik heb kunnen leren van geweldig vriendelijke, intelligente en hardwerkende collega's, ik heb mijn eigen draai kunnen geven aan mijn stage, en mijn hobbies en werkzaamheden kunnen integreren, en ik heb de mogelijkheid gehad om een tijdje te mee te gluren. Ik ga zeker met tegenzin naar huis.

Ik ben aan het einde van mijn Latijn, aan het einde van mijn termijn. het afscheidnemen is begonnen, en ik probeer zoveel mogelijk activiteiten te plannen in mijn laatste week. Morgen is mijn afsluitende presentatie en mijn afscheidsdiner op de ambassade, en daarmee is het echt gedaan. Gelukkig is er altijd een lichtpuntje: Antonie komt zondag naar Roemenie, en dan gaan we met zijn tweeen op pad. Twee jaar geleden zijn we met zijn tweetjes op vakantie gegaan, en dat was een daverend succes. In Roemenie houden we ons aan hetzelfde concept: gezellig met zijn tweeen op avontuur, dat kan niet mis gaan. Bedankt voor het lezen van mijn weblog, ik hoop dat jullie, door mijn verhalen, enigszins hebben kunnen meegenieten van mijn avonturen.