Escape from Utrecht

Het aftellen is wederom begonnen. Precies een jaar geleden was het welkomstfeest voor de Erasmusstudenten in Pécs; dit jaar bevind ik mij temidden van een grote berg kleding. Een jaar geleden was ik enigszins in paniek, en had ik geen zin om naar Hongarije te vertrekken; nu sta ik te springen om vrijdag naar Roemenië te gaan. Mijn verblijf in Nederland komt wederom tot een einde.

Een korte samenvatting voor de lezer die wat gemist heeft; waarom ga ik er vandoor? Ik neem jullie mee terug naar februari, toen ik begon aan de master Internationale Betrekkingen in Historisch Perspectief aan de Universiteit Utrecht. Op deze eerste dag, toevallig mijn verjaardag, sprak dhr. Hellema, de coördinator van de master, over de mogelijkheid om stage te lopen. "Dat kan ik je echt aanraden", zei hij, "De master is erg kort, maar een stage lopen heeft zeker toegevoegde waarde". Eigenlijk was het toen voor mij al duidelijk: ik wilde ook stage lopen. Mijn oog was, ongetwijfeld door de goede invloeden van mijn broer, gevallen op het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Zoals mijn broer in 2010 stage liep aan de Nederlandse Ambassade in Jordanië, zo wilde ik stage lopen aan een Nederlandse ambassade in een regio die mij meer trekt: tussen maart en mei mailde ik naar verschillende ambassades in de Balkan, en landen van het voormalige Warschaupact. Meerdere malen werd ik op gesprek uitgenodigd, en meerdere malen miste ik net iets om uitgekozen te worden. Met name de ambassade in Pristina, de hoofdstad van Kosovo, had mij erg interessant geleken.

Toen ik de wanhoop nabij was, werd ik door een studiegenootje, Claudia, gewezen op de Nederlandse Ambassade in Boekarest, Roemenië. Terwijl ik op zoek was naar stages, liep zij aan deze ambassade een stage, en zij raadde mij aan naar een functie te solliciteren. Gezien mijn studieachtergrond was Roemenië eigenlijk een erg goede keuze: voor de eerste wereldoorlog was een groot deel van het hedendaagse Roemenië een onderdeel van het Hongaarse koninkrijk. Zodoende kent een groot deel van het land, met name Transsilvanië, een rijke Hongaarse cultuur, wordt er nog steeds Hongaars gesproken, en heeft de Hongaarse minderheid in de kwakkelende Roemeense politiek veel in de melk te brokken. Blijkbaar was ik niet de enige die inzag dat ik een bijdrage aan de ambassade kon leveren: na een lang telefoongesprek op een -in mijn herinnering, maar misschien romantiseer ik het- prachtige vrijdagmiddag had ik een stage in de wacht gesleept!

We spreken weer van september, van vandaag eigenlijk. Mijn voorbereidingen lopen tot een eind: ik ben mijn koffer aan het inpakken, mijn formulieren zijn ondertekend en op weg naar het ministerie, en ik ben afscheid aan het nemen. Aanstaande maandag begint het echte werk: dan zal ik, in net broekpak, de ambassade binnentreden en beginnen aan mijn eerste 40-urige werkweek ooit. Ik zal veel leren, ik zal waarschijnlijk helemaal kapot zijn na de eerste dag, en ik weet zeker dat ik het er geweldig ga vinden. Vrijdagochtend vlieg ik naar Boekarest, alwaar ik door een medewerker van de ambassade word opgehaald en naar mijn appartement word gebracht. Het weekend gebruik ik om de stad te leren kennen, en me te settelen in mijn huis voor de komende drie maanden. Ik heb er zin in, ik kan niet wachten, en ik zal jullie wederom middels dit medium op de hoogte van mijn belevenissen houden.

Zeg ik dan "tot ziens, tot kerst"? Misschien niet. Onlangs ben ik uitgenodigd om te solliciteren naar een positie in de interdisciplinaire Honours Programme van de UU, en als ik word toegelaten tot dit programma kan het zijn dat ik eind september alweer op Nederlandse bodem sta. Mijn contactpersoon van dit programma zei dat ik de bijeenkomsten de eerste 3 maanden op afstand zou kunnen volgen, maar dat ik wel aanwezig moet zijn bij het kenningsmakingsweekend. Het is natuurlijk allemaal nog niet zeker, maar ik ga mijn best doen om deel te mogen nemen aan dit prestigieuze programma. Wie weet tot over een paar weken, wie weet tot in december. Mijn stage duurt 3 maanden, maar ik heb nog geen ticket terug geboekt. Voor nu zeg ik: tot ziens, wanneer het ook mag zijn!