De tweeduizend jaar oude puber

Beschrijf Boekarest in een zin. In mijn vorige verhaal heb ik geprobeerd de stad waar ik nu woon, te omschrijven als een stad van tegenstrijdigheid, een stad waar mooi en lelijk, rijk en arm elkaar afwisselen. Ik ben niet de enige die nadenkt over de definitie van Boekarest. Afgelopen woensdag ging ik met een groep expats uit eten, toen een van de aanwezigen, een 30-jarige Costa Ricaan, Boekarest omschreef als een tweeduizend jaar oude puber. Het zette me aan het denken, is Boekarest echt een tweeduizend jaar oude opstandige tiener?

Na wat onderzoek -ik beken dat Wikipedia mijn bron is- concludeer ik dat hij gelijk heeft. Boekarest is continu aan het veranderen, maar blijft tussen kind en volwassen hangen. Heel Roemenië is misschien wel een tweeduizend jaar oude puber: het wil graag zelf verantwoordelijk zijn voor haar toekomst, het wil democratisch zijn, maar het kan het niet laten om af en toe nog een vervelend kind te zijn, het is nog altijd corrupt en armoedig. Roemenië kan niet zonder hulp van Europa overeind blijven, maar heeft moeite met de eisen die de EU stelt aan haar hulp: Roemenië heeft schoorvoetend homoseksualiteit toegestaan, en ook omtrent corruptiebestrijding is Roemenië niet blij met de Europese bemoeienis. Maar ook de stad zelf is een puber: de communistische gebouwen prijken als jeugdpuistjes over de pokdalige wegen van de stad. Er is genoeg moois te zien in de stad, maar het kent -misschien net als pubers- een gebrek aan hygiëne.

De afgelopen twee weken heb ik me op mijn stage met allerlei aspecten van de ambassade beziggehouden: ik ben mee geweest naar een bijeenkomst van de Roemeense vertegenwoordiging van de Europese Commissie, ik ben naar een lezing over een Roemeens-Duitse dichteres geweest, ik heb rapporten geschreven, en de Roemeense politiek in de gaten gehouden. Ik begin me steeds meer op mijn plek te voelen aan de ambassade: ik word vrijgelaten om me te verdiepen in onderwerpen die mijn interesse wekken, maar word daarnaast wel zoveel mogelijk betrokken bij alle zaken waar de ambassade zich mee bezighoudt.

Ook op sociaal vlak gaat het goed: sinds ik actief meedoe met activiteiten van de expat-club kom ik met genoeg mensen in contact. Mijn eerste kennismaking was een groot succes: met alle lucht in mijn longen zong ik 'Baby one more time' van Britney Spears tijdens de karaoke-avond. Slechte muziek, maar een goede avond. De afgelopen week ben ik drie keer uit eten geweest: 1 keer met de eetclub van de expat-vereniging, en twee keer met een groep Britse docenten die hier Engelse les geven. Ik kom met genoeg mensen in contact, en als ik er de energie, tijd, en het geld voor zou hebben, zou ik elke avond met mensen uitgebreid uit eten kunnen. Gelukkig laat ik wat tijd over om door de stad te wandelen, een boekje te lezen, of gewoonweg lekker in het zonnetje te zitten. Boekarest verkeert nog in het zomerseizoen: slechts 1 dag heeft het hier geregend. Ik loop nog altijd, zoals van mij gewend is, met korte broek, gympen, een hemdje en een zonnebril door de stad: ik blijf eruit zien als een toerist, maar dat deert me niet.

Er is meer goed nieuws, en dat is dat Nederland binnenkort weer van mij kan genieten. Onlangs ben ik aangenomen voor een honneursprogramma van de universiteit, en ik moet bij het kennismakingsweekend aanwezig zijn. Het programma houdt zich bezig met het thema 'leiderschap', en alle aspecten die daaraan verbonden zijn. Bij mijn definitieve terugkomst uit Boekarest ga ik dus niet alleen mijn scriptie schrijven, ik ga ook college's en bijeenkomsten van het honneursprogramma bijwonen! Vrijdag landt mijn vliegtuig in Brussel, waarna ik mij als de wiedeweerga naar Utrecht ga haasten: vrijdag, zaterdag en zondag begint de kennismaking, en hieraan moet ik verplicht meedoen. Maandag vlieg ik weer terug. Het is veel gedoe, ik vlieg inmiddels bijna net zo vaak als mijn vader, die regelmatig pendelt tussen Amsterdam, Taiwan en Shanghai. Maar: het is het wel waard, het honneursprogramma is een mooie kroon op mijn carrière als student, en daar heb ik al het vliegen wel voor over.

Terug naar de definitie van Boekarest, de stad van tegenstrijdigheid, de tweeduizend jaar oude puber. Misschien zijn al mijn definities zweverig, of zelfs incorrect. Misschien behoeven mijn lezers een correctere definitie: in de jaren '20 van de vorige eeuw werd Boekarest vaak klein Parijs genoemd, wegens haar brede boulevards, elegante gebouwen, en Franse architectuur. Zowel de geschiedenis, als het natuurgeweld (Boekarest wordt zo nu en dan nog wel eens getroffen door een aardbeving) is er van veel van deze eigenschappen echter weinig over. Ondanks dat blijft Boekarest in de volksmond vaak klein Parijs: misschien is het een einddoel van de tweeduizendjarige puber, misschien ziet Boekarest er over honderd jaar wel beter uit dan Parijs. Hoe dan ook, mijn tweede weekend in de Roemeense hoofdstad zit erop, en volgend weekend bevind ik mij alweer in de Domstad. Volgend weekend zit de eerste maand van mijn stage er ook al weer op: als ik mijn ogen maar lang genoeg dicht doe, is het december, en moet ik alweer naar huis. Je snapt het al: ik houd mijn ogen dus zo lang mogelijk open. Het is hier fantastisch.