De enige toerist in de somberste hoofdstad

Toen ik nog een kleine Cora was, ging de familie Verheijen regelmatig op vakantie met de (auto)slaaptrein. Voor de kleine Cora was de slaaptrein een avontuur op zich, het feit dat de trein ons naar zuidelijke oorden zoals Frankrijk bracht, maakte me weinig uit: de slaaptrein zelf was fantastisch. We hadden een coupe voor ons vieren, en Antonie en ik mochten altijd boven slapen. Onder het ritme van de trein, die ons in gestaag tempo door Europa leidde, beleefden mijn broer en ik de leukste avonturen: we klommen op de bedden, speelden met het legioen aan knuffels dat ons naar de vakantie vergezelde, en we lazen stripboeken en tekenen hele kunstwerken. Op een gegeven moment, in de geschiedenis van kleine Cora, was de slaaptrein uit het leven gegaan, ouders Verheijen reden weer met de auto richting de (winter)zon. Hoewel de autorit ook altijd leuk was -het weerhield er ons niet van alsnog op avontuur te gaan met onze knuffels, te lezen, en tot ergens van onze ouders proberen te klimmen- heb ik de slaaptrein altijd gemist.

Het is een tijd geleden dat ik voor het laatst heb geschreven, drukte, nalatigheid, en vergeetachtigheid zijn hiervan de oorzaken. Ik heb veel in te halen, en zal dit zo goed mogelijk doen. Te beginnen met mijn vakantie. Tussen 20 en 27 oktober kwam Jan mij opzoeken in Roemenie, en dit was voor mij het perfecte excuus om al mijn vakantiedagen op te nemen. Jan en ik waren allebei toe aan vakantie: is er dan een betere locatie dan Roemenie? Neen! Per auto zijn wij van Boekarest naar Sibiu gegaan. Ik was vorig jaar met mijn vriendinnen ook al in Sibiu geweest, maar de Europese culturele hoofdstad van 2007, was ook in 2012 nog een plaatje. Sibiu is een sprookjesstad, met grote pleinen, stevige muren, en mooie kerken. Veel was herhaling voor mij, maar wie Sibiu heeft gezien, weet dat dit geen schande is.

De dag erna betraden wij ons stalen ros weer, de Hyungai i20, voor Nederlandse begrippen een boodschappenwagentje. Jan had het perfecte weekend uitgekozen: het weer was met 20 graden zeer aangenaam, er was vrijwel geen wind, en de zon leek haar best te doen oktober een mooie uitgeleiden te doen. De rit van Sibiu naar Sighisoara, onze tweede stop, was een vakantie an sich. Sighisoara is een van de weinige toeristische steden in Boekarest waar ik nog niet geweest was. Op zo'n 400 kilometer van de hoofdstad, vonden wij een middeleeuwse stad, met een geweldig centrum op de heuvel. Sighisoara is, net als onze andere bestemmingen, een typische Transsylvaanse stad: het doet Duits aan, maar je merkt dat het niet Duits is. Na Sibiu volgden twee dagen Brasov, waar ik al twee keer eerder was geweest. Wederom was de rit fantastisch: de herfst was al zichtbaar in de gele en oranje bladeren van de bomen, maar nog niet merkbaar in de temperatuur. Te Brasov hebben we onder meer kasteel Bran gezien (een van de zogenaamde kastelen Dracula) het fort van Rasnov, de stadsmuren en torens van Brasov, en natuurlijk de mooie straatjes en het centrale plein. Vakantie in eigen land is zo gek nog niet, als Roemenie tijdelijk je eigen land is.

Jan vertrok zaterdag, na een week ultieme ontspanning in Roemenie. Daar hield het reizen voor mij echter niet op: die maandag ging ik met twee van mijn collega's op dienstreis naar Targu Mures en Cluj, twee grote steden in Transsylvanie. Namens de ambassade bezochten we ngo's die zich bezighouden met Roma en de Hongaarse minderheden, en spraken we met verschillende instanties over de huidige politieke situatie in Roemenie. Voor mijn onderzoek was dit erg nuttig. Wat me echter het meest is bijgebleven -behalve het heerlijke eten, en de fantastische hotels- zijn de woonomstandigheden van de Romafamilies in Roemenie. Er zijn, ook in Nederland, erg veel vooroordelen betreffende Roma: het zouden dieven zijn, die de samenleving alleen maar ontwrichten en niet geholpen willen worden. Wie vijf minuten in een Romagemeenschap is geweest, durft zulke sentimenten nooit meer te uiten. Families van 10 die in een huisje van 4 bij 4 wonen, die worden genegeerd door dorpsgenoten, gediscrimineerd door schoolhoofden of lokale overheden, die geen stromend water hebben, en 's winters kou lijden. Wat de Roma ngo's in Roemenie en omstreken doen, is ontzettend bewonderenswaardig en hartverwarmend. Europa heeft nog een lange weg te gaan.

Mijn laatste reis die ik wil beschrijven is het tripje dat ik dit weekend heb gemaakt naar Moldavie, het zogenaamde kleine zusje van Roemenie. In het interbellum waren de twee landen verenigd, in Groot-Roemenie. Men spreekt Roemeens, al gebruikt men soms het Cyrillische schrift, en qua cultuur en architectuur kennen de twee landen veel overeenkomsten. Mijn kleine kinderwens kwam uit: ik ging, in mijn eentje, met de slaaptrein naar Moldavie! Toen ik mijn kaartje kocht, en de vrouw achter de kassa duidelijk maakte dat in 27 uur wilde reizen om maar 9 uur in de hoofdstad te zijn, keek ze me raar aan; gelukkig kreeg ik toch een kaartje. 13 uur later, het was een nachttrein, bevond ik mij 50 jaar terug in de tijd: het communisme druipt van Moldavie af -het had tot voorkort nog een communistische partij aan de macht- en de armoede is overal merkbaar. Voor een luttele 30 cent, wacht een taxi een uur op je. Voor 2 euro krijg je een maaltijdsalade. Moldavie is duidelijk geen Roemenie, en dat was niet alleen merkbaar aan het gebrek aan blauwe Dacia's. Ik was de enige toerist in de stad, en ik werd raar aangekeken als ik in het Engels wat vroeg: bijna niemand kon mij verstaan. Toch heb ik me goed weten te redden, ik ben naar de grote trekpleisters geweest, heb in een restaurant gegeten, en heb een museum bezocht. Negen uur later zat ik alweer in de trein. Wederom werd het vreemd gevonden dat een Nederlander (er werd mij zelfs gevraagd waar Nederland ligt) naar Moldavie zou willen graag. Aan de grens heb ik, in mijn beste mix van Roemeens en Engels, moeten uitleggen dat ik een toerist was. Dat ik maar 9 uur in Chisinau was, vonden ze ongelooflijk: ik was vast drugs aan het smokkelen, of mijn organen op de zwarte markt aan het verkopen. Uiteindelijk werd ik toch doorgelaten, misschien waren het mijn onschuldige blauwe ogen.

Inmiddels ben ik weer veilig in Boekarest, en kan ik alleen maar genieten van mijn reisje. Ik ben alleen gegaan, en dat beviel me prima. Ik kon gaan en staan waar ik wilde, en hoefde geen rekening te houden met anderen. Voor een keer is dat best fijn, ergernissen zijn altijd betekenisloos als je alleen bent. De weg terug sliep ik in een coupe met een vrouw van een jaar of 60, die verschrikkelijk snurkte. In het begin van de nacht dacht ik eraan om haar wakker te maken en haar duidelijk te maken dat ik nog liever naar een koor vuvuzela's luisterde, maar toen bedacht ik me het motto van mijn reis: don't worry, be happy. Toen ik me bedacht dat ik me in een slaaptrein bevond, en dat dit een van mijn kinderdromen was, viel ik al snel als een blok in slaap. Al met al was het een geweldig reisje, en waren het een paar geweldige weken. Met nog maar een paar weken voor de boeg, probeer ik zoveel mogelijk te doen: ik zou nog graag met de trein naar Sofia, de hoofdstad van Bulgarije, willen. Met mijn plantalent, gaat dat zeker lukken!