Blaren, boeken, Boekarest, of: mijn eerste dag

Rond 101 na Christus had Marcus Ulpius Nerva Traianus Augustus, ook bekend als keizer Trajanus van het Romeinse Rijk, genoeg van de dreigementen die vanuit het Dacische Rijk werden geuit tegen de Romeinse bevolking ten zuiden van de Donau. Daarnaast was zijn oog al eerder op het rijk in zuid-oost Europa gevallen: de vele goudmijnen die de regio kende, maakte het land een potentieel wingewest voor het machtige Romeinse Rijk. Wat volgde was een serie veldslagen en strafexpedities. Vijf jaar na de eerste veldtocht was Dacië, net als veel van de andere regio's in Europa en Afrika, een provincie van het Rijk geworden. De verovering was van relatief korte duur: nog geen 170 jaar later zouden de Romeinen al uit Dacië vertrekken.

Een kort, maar noodzakelijk lesje geschiedenis s nodig om mijn verhaal in te leiden. Wat weet de gemiddelde Nederlander eigenlijk van Roemenië? Ik denk vrij weinig. Laat ik beginnen met de taal: de Roemeense taal -de naam verraadt het eigenlijk al- is een Romaanse taal. De Romeinen die in de eerste paar eeuwen van het eerste millennium in het huidige Roemenië verbleven, lieten meer dan alleen maar cultuur en architectuur achter. De Roemeense taal is sterk verwant aan het Frans, Spaans en Italiaans. In mijn ogen, in de ogen van het lekenpubliek, lijkt het op een rare mix van Frans en Italiaans, waarbij uitgangen plaats hebben gemaakt voor woorden als -iuliu en-eascu. Het verschil tussen Roemeens en Italiaans is vergelijkbaar met het verschil tussen Duits en Nederlands: het lijkt wel op elkaar, het is redelijk te vergelijken, maar de uitgangen en uitspraak zijn gewoon anders.

Tijdens mijn eerste paar dagen in Roemenië is het me opgevallen hoe belangrijk de Roemeense bevolking dit feit vinden. Roemenen zijn Latijns, ze hebben temperament en zijn snel emotioneel. Mooie vrouwen in korte rokjes met grote gouden oorbellen, mannen in spijkerbroeken en strakke kapsels. Wie niet naar de taal zou luisteren, zou zich even in Italië wanen. Snelle auto's, schelden in het verkeer, en veel bombarie in het dagelijkse leven. In dit opzicht zijn Roemenen inderdaad echt Latijns. Vertel ze vooral ook niet dat je dacht dat Roemeens een Slavische taal is, of dat je dacht dat het 'allemaal Russen waren'. Neen, beste lezers, dat is een halsmisdaad, dat is een verschrikkelijke belediging.

Betreffende de bevolking: de Roemeense bevolking is een grote contradictio in terminis. Het stereotype dat ik hierboven beschreven heb, beslaat natuurlijk niet de hele bevolking. Mijn eerste -enigszins extreme- constatering van dit feit, was toen ik een flesje cola bij een mini-market op een pleintje kocht. Ik vroeg me af waarom het naast dat winkeltje zo verschrikkelijk stonk. Wat bleek: naast mij stond, achter een struikje naast een groot plein, een vrouw te plassen. Ze was een jaar of 55, droeg waarschijnlijk al 10 jaar dezelfde kleding, en had een straathond als compagnon. De armoede droop van haar af. Wat het confronterend maakte was dat om geen steenworp afstand een groep meiden van mijn leeftijd allemaal de nieuwste telefoons hadden, mooi gekleed waren, en er gezond uitzagen. Overal in Boekarest en Roemenië is dit zo: arm en rijk, jong en oud, alle tegenstellingen der samenleving wonen naast elkaar, en lijken te accepteren dat dit verschil er is of moet zijn.

Boekarest zelf kent evenveel tegenstellingen als de bevolking. Waar men op een straat barokke flats, gotische huizen en moderne gebouwen vindt, ziet men evengoed enorme bouwvallen, waarin mensen niet zouden moeten willen wonen. Delen van Boekarest zijn perfect gerestaureerd, terwijl de straat verder alles in puin kan liggen. Soms zie je tussen de lelijke saaie communistische flats door, de mooie gebouwen niet meer. Maar: niets is wat het lijkt, als je maar goed kijkt. Tussen de huizen die te koop lopen met het gebrek aan architectonische creativiteit tijdens de Rode periode van Roemenië, schitteren prachtige flats, ouderwetse houten kerken en adembenemende overheidsgebouwen. Boekarest is prachtig, maar je moet door veel lelijk kijken, wil je het mooie zien. Als je het mooie dan te pakken krijgt, waan je je even in andere grote steden van Europa: Boekarest is in deze stijl het kleine broertje van Boedapest, Het is minder mooi, minder imposant, maar het heeft zeker zijn geweldige kant. Ik hou ervan, mijn appartement bevindt zich in een buurt met veel 18de en 19de eeuwse flats. Boekarest prikkelt in dat opzicht al je zintuigen: de fijne textuur van de kalkzandstenen gebouwen, de architectuur, de echo's van de vele auto's van de hoofdstad... als ik 's avonds in bed lig, meen ik de stad zelfs te kunnen ruiken: de geur van benzine die blijft hangen tussen de gebouwen, de geschiedenis die de stad ademt, de koelte van het trappenhuis van mijn flat. Het enige zintuig dat hierbij doelbewust wordt weggelaten is de smaak: hoewel Boekarest enorm prikkelend is, zal ik niemand aanraden de stenen te likken (heeft te maken met de wildplassende dakloze populatie)

Over mijn stage ben ik erg tevreden: de ambassade is gelegen in een werkelijk prachtige wijk die erg makkelijk te bereiken is vanaf mijn huis. Ik houd me voornamelijk bezig met inlezen, op dit moment dan. Ik kan er weinig over zeggen, maar lezen is zeker een van mijn kwaliteiten. Ik verslind, zowel voor stage als in mijn vrije tijd, het ene naar het andere boek. Heerlijk. Het enige waar ik enorme moeite mee heb is mijn zakelijke kleding, of eigenlijk met mijn schoenen. Ik had ze moeten inlopen, dat weet ik, maar blijkbaar had ik betere dingen te doen. Dag 1 op mijn stage heeft een mooie score van 9 blaren bereikt: ik zal jullie op de hoogte houden van enige verandering in deze wedstrijd. Ondanks alle contrasten in Roemenie, en het feit dat de Roemenen door hun temperament veel gewend zijn, heb ik het voor elkaar gekregen om tijdens de terugreis van stage naar huis alle ogen op mij te houden. Hoe krijg je deze aandacht: door op blote voeten naar huis te lopen (ik reis overigens grotendeels met de metro). Ondanks alle troep die op straat liep, en het feit dat ik in glas heb gestaan, was dit een kleine prijs die ik betaalde voor gemak. Het glas waar ik in stapte voelde zowaar fijn, ten opzichte van mijn schoenen. Plan de campagne voor morgen: op gympen naar de ambassade, en daar pas de nette schoenen aan. Ik kom er wel, al is het niet met de nodige cora-eigen omslachtigheden.

Ik sluit af voor vandaag, met de belofte dat er binnenkort foto's komen. Ik heb per ongeluk het kabeltje van mijn camera bij mijn ouders laten liggen. Maar niet getreurd: die dingen zijn ook in Roemenië te kopen. Voor nu, net zoals vorig jaar, de oproep tot kaartjes en andere leukigheden. Vorig jaar heb ik de grote hoeveelheid kaartjes en reacties op deze verhalen erg gewaardeerd. Daarvoor is mijn adres natuurlijk nodig: Strada Vasile Lascăr 12, 20502 Boekarest, Roemenië. Er komen natuurlijk ook kaartjes richting Nederland. Voor nu is het bijna tijd om mijn bed op te zoeken (het is hier een uur later dan in Nederland), dus ik sluit af met een goed Roemeens gezegde: Cine se scoală de dimineaţă, departe ajunge.Oftewel: de morgenstond heeft goud in de mond, en ik wil die morgenstond graag fris en fruitig meemaken!