Terug naar de Karpaten

Een jaar geleden was in voor het eerst in Roemenië: met de auto, en 4 vriendinnetjes reed ik vanaf Pecs de grens over. Roemenië heeft een zeer negatief imago: het land van Dracula is 24 uur per dag donker -zodat de graaf meer slachtoffers kan vermoorden-, mensen rijden als kippen zonder kop over de wegen, en eigenlijk is de gehele bevolking agrarisch, en een beetje raar: eigenlijk zijn het allemaal zombies. Natuurlijk komen deze stereotypen regelrecht uit werken van Bram Stoker en Mary Shelly, maar laten we eerlijk zijn: iedereen denkt dat Roemenië het einde van de aarde is, figuurlijk. Ik ben Cora, en met mij fascinatie voor Oost-Europa hoop ik al deze stereotypen de wereld uit te werken, ik ben de beschermvrouwe van Oost-Europa, en met mijn ervaringen en mijn weblog bevecht ik deze stereotypen, zoals Abraham van Helsing Graaf Dracula bevocht.

Genoeg ongein. Het is waar dat Roemenië een zeer slecht imago heeft in Nederland en West-Europa, en dat is grotendeels onterecht. Natuurlijk rijden mensen hier als maniakken, kan je credit card geskimd worden, en lopen er overal honden op straat (in Dracula waren wolven de dienaren van de Graaf, wie weet is er toch een verband?); maar Roemenië is ook een mooi land. Roemenië is Frankrijk: in de winter wordt er geskied in de Karpaten, de Roemeense Alpen, in de zomer wordt er gewandeld, het land heeft enorm veel kastelen, forten, citadellen en weerkerken, het heeft een warme kustlijn, warme zomers, koude winters, en bovenal: het is er verschrikkelijk goedkoop. Ik denk dat, met de juiste publiciteit, Roemenië over 10 jaar een beter imago heeft, zoals Tsjechië dit al eind jaren '90 had.

Als voorvechter van het goede imago van Roemenie, heb ik mijn ouders, die mij afgelopen weekend kwamen opzoeken, door de mooie delen van het land geleid. Vorig jaar was in met mijn vriendinnen naar Brasov en kasteel Bran geweest. Op een kleine 200 kilometer van Boekarest bevind je je inderdaad in Frankrijk: glooiend berglandschap, forten aan weerszijde van de rivier, en veel landbouw. Kasteel Bran blijft een van mijn favoriete plekken in Oost-Europa: het kasteel is ontzettend mooi, maar bovenal het uitzicht is fenomenaal. Het kasteel bevindt zich op een kant van een berg, maar kijkt uit over een hele vallei. Wanneer je je ogen tot spleetjes knijpt, zie je de Ottomaanse legers het land nog binnentrekken. Kasteel Rasnov ligt op geen 20 kilometer van Brasov, en heeft een totaal andere sfeer: het is een Duitse citadel, die nog grotendeels in puin ligt. De herstelwerkzaamheden maken het mogelijk dat de fantasie van een kleine geschiedenis-fan op hol slaat: met een beetje fantasie zag ik hoe het er in de middeleeuwen uitgezien zou moeten hebben. Het deed me weer denken aan de vele zomervakanties in Frankrijk van vroeger. Mijn ouders hebben Antonie en ik eindeloos meegenomen naar kastelen, waar Antonie en ik ons in de middeleeuwen waarden. Ik ken weinig kinderen die zo dol op kastelen waren als mijn broer en ik, en dat gevoel is nooit weggegaan. Nu ik met mijn ouders in Rasnov was, leek het alsof er de afgelopen 15 jaar niets veranderd was, behalve dat mijn broer ontbrak.

's Avonds reden we terug naar Boekarest, en kwamen we met de auto vast te zitten in een typisch Roemeens fenomeen: de zondagavondfile. Roemenen zijn dagjesmensen, een dagbestemming ligt voor de gemiddelde Roemeen 400 kilometer verderop. De 200 kilometer die wij naar Brasov en Bran moesten rijden, is een kippeneindje vergeleken met wat de gemiddelde Roemeen rijdt. Helaas was ik hiervan niet op de hoogte, waardoor we vast kwamen te zitten in de zondagavondfile bestaande uit alle Roemeense dagjesmensen die vanuit Transsylvanië terug naar huis kwamen rijden: de reis duurde 2x zo lang als gepland, maar dat was een kleine prijs die we moesten betalen voor het reisje naar Brasov.

Het korte bezoek van mijn ouders duurde maar 4 dagen. De rest van de week stond in het teken van stage, stage en nog eens stage. Bijeenkomsten bij Ngo's, de viering van de Spaanse nationale dag, een bijeenkomst in het parlement over mensensmokkel, brainstormsessies, informele discussiemiddagen; aan het einde van de week was ik aan het eind van mijn Latijn. Een opsteker was er wel: de ambassade steunt het Animatiefilm festival in Boekarest, en daarom kan ik als stagiair naar een heleboel voorstellingen. Deze week ben ik met twee collega's naar verschillende voorstellingen geweest, waaronder een van een Nederlandse animator. Geweldig was het, en dit maakte al het harde werken toch enigszins weer goed.

Er staat genoeg op de agenda: aankomende week moet ik een dienstreis plannen, meer onderzoek doen, en interviews met journalisten, partijleden, en prominente Roemenen regelen. Gelukkig wordt het harde werken beloond, en kan ik mij volgende week rond deze tijd weer klaarmaken om het imago van Roemenië te promoten aan Nederlanders, of in dit geval een specifieke Nederlander: Jan komt mij van zaterdag tot zaterdag opzoeken, en ik heb al een hele 'Tour de Transylvanie' gepland. Het is dus aan te nemen dat Jan over twee weken ook Roemenië fan is, zoals mijn ouders inmiddels ook al doorhebben hoe mooi het hier wel is.

Voor het eerst sinds ik in Roemenie ben, heb ik foto's toegevoegd aan mijn verhalen. Door drukte en nalatigheid, ben ik dit tot nu toe nog vergeten. De foto's van het tripje van dit weekend zal ik later deze week toevoegen. De eerste serie dient als een impressie van het land