Even in het Westen

De dagen worden korter, op meerdere manieren. Mijn Hongaarse winter was voornamelijk donker en koud, maar van sneeuw was de gehele maand december nog geen spoor. Langzaam maar zeker werd de eerst o zo vrolijke dormitory leger en leger, en begonnen de eerste tranen al te rollen. Vanaf de eerste week van december gingen de eerste mensen naar huis, en dat ging gepaard met veel afscheid, beloftes om elkaar op te zoeken, maar vooral met veel gezelligheid.

Toen mijn tentamens er eindelijk opzaten was het tijd voor ouderwetse gezelligheid, met een Erasmustintje eraan. Bij gebrek aan kerstboom werden er verschillende alternatieven geopperd, maar zowel de kerstboom van bierblikjes als de kerstboom van palinkaflessen werden door de dames van de schoonmaak aangezien als opgestapeld vuilnis, en werden een dag na constructie al verwijderd. Of de dames dit nu echt als vuilnis beschouwden, of dat ze alles hebben ingeleverd voor statiegeld is onduidelijk, maar beiden bomen hebben er niet langer dan 12 uur gestaan. Zo besloten drie vriendinnen van mij na een avondje stappen een kerstboom van het plein van Pecs te jatten. Hoewel diefstal natuurlijk niet goed is, heiligt het doel in dit geval de middelen: we hadden een kerstboom, en de dagen na de kidnapping ervan werd deze versiert met gestolen, maar ook zelfgemaakte versieringen.

Mijn laatste uitwisselingsweekend van 2011 werd niet doorgebracht in Hongarije, maar in Slowakije en Oostenrijk. Samen met drie Litouwse vriendinnetjes bracht ik het weekend door in de hoofdsteden van beide landen. Bratislava, de hoofdstad van Slowakije, is klein, redelijk modern, en overduidelijk oud-communistisch. In sfeer deed het me erg denken aan een miniatuur van Boedapest. Bratislava was dankzij haar goedkope overnachting onze uitvalsbasis. Zaterdagmiddag maakten we een dagtripje naar Wenen, dat in omvang en sfeer totaal niet te vergelijken is met Bratislava, terwijl de steden maar een uur van elkaar verwijderd zijn.

Wenen kwam op mij over als een grote chaos, met op elke hoek van elke straat een enorm gebouw (meestal opgedragen aan Frans Jozef). Gelukkig hadden we in Wenen een gids: de zus van een vriendin van het Litouwse meisje dat in Pecs was gebleven woonde al een jaar in Wenen, en was bereid om ons dag op sleeptouw te nemen. We kenden haar allemaal niet, maar zoals de Litouwers zelf altijd zeggen: "We zitten overal, en we leren elkaar vanzelf wel kennen." De mooie steden waren een mooie afsluiting van mijn weken als uitwisselingsstudent.

Omdat ik dinsdag weer naar Nederland zou vliegen, en met mij nog 10 anderen weer naar huis, besloten we maandagavond met een groep uit eten te gaan. Uiteindelijk bestond de groep uit 28 man, en was dit een van de leukste avonden. Ook liet de winter op maandag van zich horen: toen de zon onder ging, rond een uur of 4, was Pecs gehuld in een dik pak sneeuw. Het diner werd zodoende afgesloten met een enorm sneeuwballengevecht, met natuurlijk alle gevolgen van dien.

De volgende morgen verliet ik met rode ogen de dormitory in Pecs, maar dit gebeurde natuurlijk niet zonder de nodige paniek vooraf: ik was door alle feestvreugde vergeten mijn boardingpas af te drukken, en de copyshop in de dorm zou pas open gaan als ik al ik de trein zou moeten zitten. Op zulke momenten weet je wie je vrienden zijn: terwijl ik aan het afscheidsontbijt zat is mijn kamergenoot Raquel naar de universiteit gelopen om mijn papieren af te drukken. Zo kwam alles uiteindelijk toch goed, en landde ik rond half 6 in Eindhoven, waar ik werd opgewacht door Marleen en de reporters van het Eindhovense dagblad.

Inmiddels ben ik al weer een week in Nederland, waar alles veel is veranderd, maar waar ook alles precies hetzelfde is gebleven. Nu de kerstviering met eerst mijn eigen familie, en daarna met die van Jan erop zitten, begint de rust eindelijk weder te keren. Gelukkig zit mijn avontuur er nog niet op: 5 januari vlieg ik weer terug zodat ik mijn papieren op orde kan maken en zodat ik kan genieten van mijn laatste onderneming als uitwisselingsstudent: de pijlen staan gericht op Montenegro, maar het is nog maar de vraag hoe ik er kom. Voor nu wens ik iedereen een gezond 2012 toe, volgend jaar zijn mijn belevenissen nog even te volgen. Tot dan!